Васильевтің өлеңдерінде ескі Ресейдің фольклорлы мотивтері революция мен КСРО-ның ашық, штампынан айырылған тілімен үйлеседі. Қазақстанда XIV ғасырда обаға барған Новгород үшқұйниктерінің ұрпақтарымен негізделген Прииртыш казак станицаларының арасында өскен болашақ ақын бала кезінен бастап екі мәдениетті — орыс және қазақ мәдениетін сіңірді,бұл оған қарама — қайшылықтар-Шығыс пен Батыс, Еуропа мен Азия арасындағы көпірге айналуға мүмкіндік берді.
“Христолюбовские ситцы” (1935-1936) өмірбаяндық поэмасында Павел Васильев елдің алдағы даму кезеңін бейнелеп, Игнатия Христолюбов бейнесінде, бірақ болашақ батыр адам — суретші және Жаратушы, Мәсіхтің идеалдарын Лениннің практикалық істерімен ұштастыратын, — генийдің, осы әлемнің ақауларын еңсеруге қабілетті болу процесін көрсетті.
Васильевтің поэзиясы басқа ақындарға елеулі әсер етті.